Vandaag is het al weer twintig jaar. Hoe is het mogelijk. Twintig jaar. Mijn kind toen van vijf is nu bijna vijfentwintig. Over twintig jaar ben ik er zelf misschien niet meer. “Het leven is een wieltje”, zo zei je altijd, “het gaat in de rondte.” Wat je bedoelde is dat alles gewoon doorgaat. Wij kinderen leven verder en na ons jouw kleinkinderen.
Elke 2 maart voelt het raar. Sta ik stil bij jouw overlijden. Want hoe dan? Je zit in mij, in ons en leeft voort in ieders gedachten. Je uitspraken zijn nog springlevend. Telkens als ik er eentje hardop zeg, is daar die lach. Vandaag raakt. Ik wil pasta eten en naar Italiaanse muziek luisteren. Met kippenvel en tranen.
Ik ben twintig jaar verder en grijzer dan jij ooit bent geweest. Met relaties en vriendschappen die op de klip liepen, omdat ik ben wie ik ben. Terugkijken heeft geen zin, ik sta waar ik sta. Aan de vooravond van een ander leven en thuis. Ik hoop op een simpel leven, met liefde en harmonie als boventoon. Geen ruis, maar open en eerlijk. Samen met hem, mijn kinderen en zij die dat willen.
Twintig jaar lieve pap. Hoe dan?
Reactie plaatsen
Reacties
❤️