Vandaag is het al weer twintig jaar. Hoe is het mogelijk. Twintig jaar. Mijn kind toen van vijf is nu bijna vijfentwintig. Over twintig jaar ben ik er zelf misschien niet meer. “Het leven is een wieltje”, zo zei je altijd, “het gaat in de rondte.” Wat je bedoelde is dat alles gewoon doorgaat. Wij kinderen leven verder en na ons jouw kleinkinderen.

En dan is het zover. Zetten we samen een handtekening onder een serieus koopkontrakt voor een echt serieus huis. Er is geen aarzeling, geen twijfel. Geen angst voor de toekomst. Naast blijdschap en dankbaarheid, toch ook sluimerend verdriet. Hoe moet je een huis verlaten waar zoveel ligt. Waar is gehuild, gelachen en liefgehad. In de tuin staat straks een bord.

Bizar. Dat is het. We, hij en ik, hebben samen een huis bekeken. Een prachtig huis, met plek genoeg voor een auto of tien. Zelfs met een tweede woning. Zo’n tweede woning waar ik nu zelf heel best tevreden mee zou zijn. Klein, maar fijn. Zo’n gebouw waar, oh jee, ik ook zo maar een eigen werkplek zou kunnen hebben. Om te schrijven, te kunnen prutsen met naald en draad en, her en der een kastje zou kunnen schilderen. En nee, het wordt niets, want het juiste gevoel in het andere grote huis ontbreekt, maar het is wel een eerste stap. Een stap die doet tollen, maar waarvan ik ook denk ‘waarom niet’. In onze rugzakken zit genoeg bagage (en onbegrensde liefde) voor nog een heel leven. Kom maar op dus.

Quality time. Daar waren de vrije weken voor bedoeld. Kwaliteit in het kwadraat en dan wel voor mezelf. Niets moeten, alles mogen. Een verjaardag waar ik nog van nagloei en lange lome dagen waarin ik niets doe. Helemaal niets. Dagen vol dromen, slapen, nadenken en vooral oeverloos genieten van dat wat er op mijn pad komt. En hoe klein dat ook is, ik laat me graag ontroeren, in vervoering brengen. Ik wil geraakt worden.

En weer ben ik een verjaardag verder. En weer komt er een lange tafel. Deze keer in mijn eigen tuin. Geïmproviseerd, met twee tafels op rij. Met dat wat ik heb. Niets meer en minder. Maar wat wordt het zo veel meer. Met vriendin bereid ik de avond voor. We zingen mee en dansen op de foute lijst van Nederlandse klassiekers die mijn kind met zijn vader samenstelde. Een dag met een gouden randje. Want wat is me dit al veel waard. Het samenzijn, het praten. Over toen en ooit. Inmiddels zijn we grijs (nou ja, ik dan), met lijven die kraken, maar met onverwoestbare dromen. Want eens…?

En daar gaan we. Het kind en ik. Op naar Den Haag. Mijn paspoort is verlopen en ik moet een nieuwe. Zingend en mopperend (waarom is die navigatie altijd zo vaag) luister ik naar mijn drukke kind. Die tegenwoordig met een snelheid praat waar ik van duizel en die daarbij ook nog eens zijn handen gebruikt. Er zit meer Italiaans bloed in dan ik dacht.

Ik drink liters water. Mijn lijf is nat. Onder mijn ogen en vastgehouden door onvoorziene huidplooien (in de volksmond wallen geheten en ik weet nu waarom) ligt zelfs een hele plas. Het is 30 graden en ik plak aan alle kanten.

Tja. En dan ben ik ineens bijna een jaar verder. Een bewogen jaar, waarin ik een hardnekkige blessure oploop, hard en veel werk, afscheid neem van de eigengereide Engelsman en ik met pijn in mijn hart mijn lieve Bram voor altijd moet laten gaan.