Terug

Tja. En dan ben ik ineens bijna een jaar verder. Een bewogen jaar, waarin ik een hardnekkige blessure oploop, hard en veel werk, afscheid neem van de eigengereide Engelsman en ik met pijn in mijn hart mijn lieve Bram voor altijd moet laten gaan.

Ik vind mijn blonde vriend op een dinsdagmorgen. Zijn lieve ogen kijken me aan en we weten het allebei. Toch gaan we naar de dierenarts en leven we samen nog een paar uur tussen angst en hoop. Om dan, samen met mijn kind, het enige goede besluit te nemen. Hoe mooi is het om dit met hem te kunnen doen. Maar hoe zeer doet het om het verdriet te zien. Te voelen. Bij mijn kind, bij mezelf. Het snijdt door alles heen. Verscheurt mijn hart in duizend stukjes. Jankend zeg ik vaarwel. En bedank hem. Voor alles. Voor al die jaren dat hij er was. Me door de grootste ellende heentrok. Altijd weer die grote bruine ogen in de mijne priemde. Hij was er. Onvoorwaardelijk.

Mijn blessure loop ik op rondom de grote tafel op mijn verjaardag. Voor altijd pijn bij het opstaan, bij het liggen. Is het overbelasting of stress? Zeg het maar. Het is wat het is. Fysiotherapeuten dokteren er op los en masseren. Ik beland bij een sportschool waar ik onder begeleiding van een personal trainer als een circusartiest balanceer, til, duw en trek aan veel en aan niks. De pijn wordt minder, maar is nog altijd niet weg. En of die ooit weg gaat? De tijd zal het leren. De stress in mijn lijf lijkt verdwenen, het getob over mijn liefdesleven is dat zeker.

En nu? Back on track. Het leven lacht en ik lach mee. Ik spreek af met de mooie mensen om me heen. Werk nog altijd hard en veel. Ik geef, maar ontvang ook. Zelfs meer dan ik aan kan. En bouw aan een vriendschap met iemand van even terug. We eten samen en praten. En drinken achterlijk goede wijn.

Het harde werken betaalt zich uit en ik koop een meer dan snelle 500. Heb ik al die pk nodig op mijn ouwe dag? Welnee. Maar hoe lekker is dat wegspuiten met brullende motor bij een stoplicht. Lekker, erg lekker. Geen suffe truttenschudder meer. Maar nu met mijn grijze gerimpelde hoofd in een bijzondere auto. Met een groot scherm en knopjes die ik niet snap. “Nee mam. Het is Apple Car play. APPLE. Geen Appel.” Dus.