Bizar

Bizar. Dat is het. We, hij en ik, hebben samen een huis bekeken. Een prachtig huis, met plek genoeg voor een auto of tien. Zelfs met een tweede woning. Zo’n tweede woning waar ik nu zelf heel best tevreden mee zou zijn. Klein, maar fijn. Zo’n gebouw waar, oh jee, ik ook zo maar een eigen werkplek zou kunnen hebben. Om te schrijven, te kunnen prutsen met naald en draad en, her en der een kastje zou kunnen schilderen. En nee, het wordt niets, want het juiste gevoel in het andere grote huis ontbreekt, maar het is wel een eerste stap. Een stap die doet tollen, maar waarvan ik ook denk ‘waarom niet’. In onze rugzakken zit genoeg bagage (en onbegrensde liefde) voor nog een heel leven. Kom maar op dus.

Bizar. Zo zit je alleen op de bank en zo kijk je, met elk een kat op schoot, naar de tv of naar elkaar. Legen we voorzichtig onze rugzakken en zoeken we troost als dat nodig is. Ik leed verlies en vergoot de nodige tranen, maar zijn verdriet is oneindig groot. Het sloeg een gapend gat, in zijn bestaan, zijn leven, zijn zijn. Hou je maar eens staande als je de liefde van je leven kwijt raakt. En dan niet aan een ander, maar aan iets dat zoveel groter is dan wij en het afscheid nemen zoveel moeilijker is. Juist omdat er geen terugkomen is. Hoe fijn is het als er dan, schijnbaar uit het niets, wat geluk je leven binnendruppelt. Een tastbaar geluk, dat verwarmt en omarmt. En waarvan je hoopt dat je het voor altijd vast kunt houden.