Ik was niet meer op zoek. Wilde zelfs nooit meer op zoek. Helemaal, maar dan ook helemaal klaar mee. Met welke relatie dan ook. Het aftasten. Het geven. Het weten dat het niets gaat worden en er toch mee door gaan. Want ja, alleen is maar alleen. En stel dat..? Wat als? Maar altijd eindigen met die golf van verdriet.
En dan ineens steven ik af op een relatie. Zit ik er zelfs midden in. Onvoorzien, onverwachts. Hoe dan? Van onwennig, naar dierbaar, tot zelfs een onvoorwaardelijk houden van? Bizar, bijzonder en vooral, hoe fijn. De collega van weleer is verworden tot de man waarmee ik die belachelijk goede wijn drink en ’s avonds de sterren uit de lucht kijk. Nooit gedacht en toch geworden. Zo iets. Hoe dan? Gewoon zo dus. Ja, ik ben weer redelijk in balans. Ja, ik voel me beter dan ooit tevoren. En dus nodig ik hem uit, omdat mijn gevoel dat zegt. Weken, maanden gaan voorbij als de lieve oprechte knuffels ineens leiden tot een warrige omhelzing. Die verbaast, verlegen maakt en waarvan ik vol schiet. Maar waarvan ik stiekem hoop dat die nooit meer zal stoppen.
Reactie plaatsen
Reacties