En weer ben ik een verjaardag verder. En weer komt er een lange tafel. Deze keer in mijn eigen tuin. Geïmproviseerd, met twee tafels op rij. Met dat wat ik heb. Niets meer en minder. Maar wat wordt het zo veel meer. Met vriendin bereid ik de avond voor. We zingen mee en dansen op de foute lijst van Nederlandse klassiekers die mijn kind met zijn vader samenstelde. Een dag met een gouden randje. Want wat is me dit al veel waard. Het samenzijn, het praten. Over toen en ooit. Inmiddels zijn we grijs (nou ja, ik dan), met lijven die kraken, maar met onverwoestbare dromen. Want eens…?
Het is een zonovergoten dag en dat geeft de dag nog meer glans. Ik zal het verdiend hebben, zo arrogant ben ik dan ook wel weer. De mensen die komen, zijn me lief. De berichten die ik op de app krijg, zijn dat ook. Dikke tranen wellen op bij die van mijn kind en schoonkind en ik slik even bij die van de familieleden van de liefdes van weleer. Niets is blijkbaar voor niets geweest.
De avond die volgt is een hele rijke. Het gouden randje wordt een dikke vergulden lijst. En gloeiend van trots stap ik mijn bed in. Deze dag is van mij.
Reactie plaatsen
Reacties